Podsumowuję się.

Jestem w domu, piję wino, czerwone, dobre- Staryj Monach.

Właśnie mi się urodziny skończyły.

Właściwie to miał być miły romantyczny wieczór w domu rodzinnym.

A wyszło tak, że mam wino dla siebie, i sprezentowany czas na parę rozmyślań.

Mam 26 lat.

Słucham Limboskiego.

teraz się nie zmienię, niech się zmieni czas.

Myśl rzucona samej sobie na wyzwanie rok temu- realizuje się. Nie ma wahań ani cofnięć.

choć im dalej, tym mniej zadowolona z siebie jestem, ale to nie do uniknięcia chyba.

Uczyć się, uczyć, rozwijać.

Jest dobrze, plan nie nawala, z rodzicami dobrze, kasy ciągle mało ale ciągle jakimś cudem wystarcza. Są ludzie, którzy mnie chcą. Choć ostatnio jestem strasznie skoncentrowana na sobie, i nie wiem czy nie ranię.

Poza tym mam jeden brak. Amputowna emocja.

Rozrywa mnie tęsknota.

Nienazwana i niemożliwa.

To ostatnia rysa na soczewce mojej rzeczywistości.

Tęsknię.

Tak tęsknię, że aż musiałam wrócić tu po roku i to wyrzucić.

Tęsknię.